Riscado (Craft) is een film die je op heel persoonlijk vlak kan raken. Iedereen die zijn best doet iets te bereiken met zijn of haar vaardigheid wordt in deze film getroffen door de prachtige Bianca (Karine Teles).

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=3KCS3Nmag5o]

Riscado is een film die over het leven gaat. Vernederingen horen erbij om een hoger doel te bereiken. Karine Teles beeldt op wonderbaarlijke wijze een uitgeputte en vernederde actrice uit. In het begin van de film zien we haar een sigaret roken op het balkon. Een moment waar de realiteit eng dichtbij komt. De camera zoomt in op Bianca en we zien haar oneffen huid, haar wallen en het deukje in haar neus. Dan kijkt ze plots de camera in met een lege blik. Uit de radio klinkt een lied in het Portugees gezongen met plots een verstaanbare Engelse zin: ‘I’m not getting any younger’.

En die zin slaat aan. Want Riscado laat de pijnlijke baantjes van Bianca zien. In een restaurant zingt ze – in Marilyn Monroe-outfit – met een schorre stem ‘Happy Birthday to you’ aan een jarige klant. En van te voren moet ze ook nog uitleggen dat ze geen hoer is. De vernedering wordt goed overdreven met de Betty Page- en Carmen Miranda-types die ze moet spelen voor het evenementenbureau waarvoor ze werkt. En dan moet ze ook nog bij haar huisbazin verantwoorden dat ze iets van haar leven maakt.

Bijzonder aan de film is dat regisseur Gustavo Pizzi (het is zijn debuutfilm!) ons ook een kijkje in de Braziliaanse arthouse-wereld geeft. Karine Teles is namelijk de echte vrouw van Pizzi en het script is persoonlijk, maar niet auto-biografisch. Naast deze samenwerking belicht het verhaal een onderwerp die in de echte Braziliaanse filmproducties ook speelt: de financiering. Na afloop van de Nederlandse première tijdens World Cinema Amsterdam vertelt de regisseur dat er in eigen land geen geld is voor arthouse. Financiering komt bijna altijd uit het buitenland. In Europa zijn Frankrijk en Duitsland de landen die het meeste co-producties aangaan met Braziliaanse filmmakers. En ja, die filmmakers hebben soms wensen. Een discussiepunt onder Braziliaanse regisseurs en volgens Pizzi niet noodzakelijk een slechte ontwikkeling.

Tijdens de Q&A op World Cinema Amsterdam legt de regisseur nog meer uit na afloop van de film. Hieruit krijgen we de hoop dat moeizame projecten ook succesvol kunnen worden. Verrassend is het feit dat hij vertelt dat de film in twaalf dagen gefilmd werd. Er was weinig budget waardoor de regisseur een risico nam om al zijn geld (niet zo veel naar zijn zeggen) investeerde om Riscado tot een succes te maken.

Ondanks de schaarse middelen om dit te verwezenlijken is er nog een psychologische dimensie in de film gebracht. Afwisselend wordt er gebruik gemaakt van HD, 16 mm, 35 mm en digitaal. De film krijgt zo meerdere lagen en iedere laag, ofwel cameratechniek, laat een andere psychologische staat van Bianca zien. Een diepere laag waardoor je Riscado meerdere keren kan bekijken. Want het is mooi om te ervaren wat al die beelden, die compleet verschillende sferen creëren, met de hoofdrolspeelster doen.