Rechtsaf door rood toegestaan. Dat is de vertaling van het woord Belkibolang. Een film die gaat over het veranderende Indonesië. Negen verschillende jonge mannelijke filmmakers gebruikten Belkibolang als platform.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=E2_Eiajv4vw]

Een zwangere vrouw komt een praatje maken met haar buurman, een chef-kok. De zwangere vrouw wil dat haar kind de vrijheid krijgt om te kiezen. De chef wijst er op dat, hoe ouder je wordt, je steeds minder te kiezen hebt. Hun zinnen haken niet op elkaar in en blijven daardoor in de lucht hangen. De tv is een belangrijk onderwerp, want tv’s zijn net als vrouwen. Je wilt er dolgraag één hebben, maar als de tv in huis staat, kijk je er nauwelijks naar. Net als een film wordt de betekenisloze conversatie teruggespoeld. Zinnen worden herhaald en de toon wordt steeds grilliger.

Chit Chat is één van de negen films waar Belkibolang uit bestaat. Een mix van beelden die het moderne en drukke stadsleven van Jakarta laten zien. Chit Chat valt hierbij op omdat de motieven van de complete film het beste naar boven komen. Wie de aflevering van Zomergasten met Step Vaessen zag, weet hoeveel status tv’s hebben in de vroegere Nederlandse kolonie. De nieuwe generatie stelt hier vragen bij. Wat is de betekenis van een televisie? Maar belangrijker, hoe gaan mannen en vrouwen met elkaar om?

Regisseur Ifa Isfansyah maakt het betekenisloze gesprek tot een decor. De herhaling die hij toepast kan vergeleken worden met een film die langzaam teruggespoeld wordt en dat maakt deze korte film bijzonder. Maar ook de andere regisseurs maken gebruik van stijlmiddelen om de thema’s relaties, vrouwen en de drukke stad aan te snijden. In Peron van Azhar Lubis worden de fantasieën van een jongen die op te trein zit te wachten uitgebeeld. Een ontsnapping aan de realiteit van een drukke stad. Regisseur Anggun Priambodo is hier iets minder subtiel door verassende animatie in zijn film te verwerken. Gecko is een film die refereert aan de stroomuitvallen waar Jakarta mee te maken heeft. Een heikel punt onder de bevolking.

Scenarioschrijfster Wattimena kreeg de taak de rode draad in de film te brengen. Soms is door rood rijden toegestaan, maar wanneer is niet altijd duidelijk. Deze twijfel zit prachtig verweven door de verschillende films. Als de kijker deze puzzel niet meteen kan oplossen is Belkibolang ook al de moeite waard door het prachtige en kleurrijke portret van een stad en haar inwoners dat de film vormt.

Drie van de negen regisseurs maakten al eerder lange films. Edwin is de bekendste, in 2008 regisseerde hij de film Blind Pig who wants to cry, over de Chinese identiteit in Indonesië. Belkibolang maakt de kijker nieuwsgierig naar meer van deze talentvolle filmmakers.