“Ik ben een vechter. Zonder mijn moed en doorzettingsvermogen had ik niet kunnen overleven in Guinee. Ik vecht voor mijn rechten als mens, om te leven als de persoon die ik ben. Daarom werd ik enthousiast toen ik gevraagd werd voor dit project, het geeft me de kans om mezelf echt te laten zien. In Guinee kan dat niet.

Toen ik klein was, mocht ik meisjeskleren dragen van mijn moeder. Zij accepteerde mij volledig. Ze moedigde me aan te gaan studeren, maar op school werd ik weggekeken om wie ik was.

In Guinee heb ik geen gelukkige jeugd gehad. Ik was verwikkeld in een strijd tussen mijn moeder en mijn vaders familie. Omdat mijn vader er niet meer was, werd mijn moeder gedwongen te trouwen met een andere man uit zijn familie. Dat weigerde ze en daarom werd ik als illegaal gezien. Mijn vaders familie heeft me toen ontvoerd. Het was verschrikkelijk om weg te zijn bij de enige persoon die mij accepteerde zoals ik was.

Ook nu doet het pijn dat ik mijn moeder niet meer zie of spreek. Maar ik ben blij dat ik in Nederland ben. Ik voel me veilig hier. Als iemand mij iets aandoet, kan ik aangifte doen bij de politie. In Guinee kon dat niet.

Me veilig voelen is nu het belangrijkste, maar ik hoop straks meer te kunnen doen. Ik droom ervan rechten te studeren en terug te gaan naar Guinee om daar mensen te helpen. In mijn thuisland leven veel mensen die nog niet zichzelf kunnen zijn. Ze zijn verstopt. Ik wil ze graag helpen om te leven zoals ze zelf willen.

Als ik niet terug kan, ga ik dit werk in een ander land doen. De wereld is groot. En ik besef me ook dat, ondanks dat ik me hier veilig voel, transgender zijn niet door iedereen geaccepteerd wordt. Dus ook hier is er nog genoeg te doen op het gebied van mensenrechten.

Ik kan niet verbergen wie ik ben in mijn hart en in mijn hoofd. Ik wil vrij zijn om te leven zoals ik wil. Het maakt me gelukkig om te ontdekken wie ik ben. Daarvoor heb ik geen geld nodig, zelfs geen documenten.”

Over Fadiga
Fadiga is 22 jaar en komt uit Guinee. Ze kwam met de auto, te voet en met de boot naar Nederland. Na in Ter Apel en Luttelgeest te hebben verbleven, is ze sinds een maand of 8 in Utrecht. Het meest mist ze haar moeder. Het favoriete eten van Fadiga is rijst. Maar eigenlijk vind ze al het eten in het Smulhuis erg lekker.

Dit artikel verscheen op de blog van Stil. Deze organisatie in Utrecht biedt hulp aan mensen zonder verblijfsvergunning. Deze portretten maakten we in het kader van de serie Stil Leven. Het doel hiervan is om te laten zien dat mensen zonder verblijfsvergunning ook onze nieuwe buren zijn. Mensen zoals jij en ik met angsten en dromen. De foto’s werden gemaakt door Sandra Reeb-Gruber.