Rahwa mist haar kinderen al zes jaar. Twee jongens van tien en veertien jaar oud die al vier jaar alleen in Ethiopië wonen. Dramatisch voor haar kinderen, dramatisch voor haar. Even had ze goed nieuws van de rechter. Want die legde de IND op een nieuwe uitspraak te doen. Maar meer dan een half jaar later zit er nog steeds geen schot in de zaak.

Rahwa gaat nauwelijks naar school en spreekt nog amper Nederlands. Ze heeft daar te veel stress voor. Ze is er letterlijk ziek van.

Het was de aanleiding hier meer over uit te zoeken en dat resulteerde in dit artikel.

Eritreeërs in Nederland moeten hun gezin al jaren missen>

Ik sprak met advocaten, Habtom die in een vergelijkbare situatie zit en VluchtelingenWerk. De IND liet alleen weten dat er geen reden is voor een verandering is van hun beleid.

Achtergrond gezinshereniging bij Eritreeërs

Gezinshereniging voor Eritreeërs is vaak lastig omdat ze niet over officiële papieren bezitten. En de IND legt de lat hoog voordat ze documenten accepteren die niet officieel zijn of een DNA-test doen. Dat vind ik schrijnend, want waarom laat je gezinnen niet samenzijn als je de middelen hebt om te bewijzen dat de gezinsleden familiebanden hebben?

Ik ben gekleurd in de zin dat ik mensen goed ken die jaren tevergeefs wachten. Mensen die hun inburgeringsproces op een laag pitje hebben staan door de stress. Of zelfs letterlijk ziek zijn omdat ze hun kinderen missen. Maar juist omdat ik deze verhalen ken, zie ik hoe urgent het is dat dit verhaal verteld wordt.

Dit verhaal richt zich op Eritreeërs. Dat is niet toevallig, want deze groep was het afgelopen jaar de grootste als het ging om aanvragen voor gezinshereniging. Maar het probleem is veel breder. De IND is stug, niet alleen voor de Eritreeër. Ook voor de oorlogsvluchteling die haar kinderen moest achterlaten. Die mogen niet komen omdat er geen overlijdensbewijs van de vader is. Een gevolg van aangescherpte regels in 2013. Nadat het mogelijk werd om gezinsbanden aan te tonen met DNA, stegen de aanvragen voor Somalische pleegkinderen en dus was er angst voor fraude. Ik snap dat er regels zijn. Ik snap dat er misbruik wordt gemaakt als we iedere gezinshereniging inwilligen. Maar waarom zou je het niet toelaten als we de middelen hebben om een bloedband aan te tonen? Waarom weegt bewijsnood zwaarder dan belangen van kinderen die alleen ergens in een vreemd land wachten om met hun moeder herenigt te worden?

Het recht op gezinshereniging

Gezinshereniging is een recht dat werd vastgelegd in richtlijnen van de Europese Unie. In Nederland heeft iedereen die een verblijfsvergunning krijgt toegekend het recht om binnen drie maanden de aanvraag voor gezinsherenging te doen.

Eritreeërs doen dit natuurlijk ook. Maar veel minder dan de helft van de aanvragen wordt goedgekeurd. En dit heeft een averechts effect. Want ooit werd de gezinshereniging juist ingesteld om integratie te bevorderen. In het onderzoek van het SCP naar Eritrese statushouders in Nederland staat dit mooi beschreven:

“Ze missen kansen op participatie en integratie omdat ze zich niet kunnen richten op hun eigen toekomst in Nederland, zolang ze mentaal vooral bezig zijn met hun dierbaren elders. Het lijkt alsof ze hun vluchtverhaal alleen kunnen afsluiten als hun gezin er ook is; pas dan zijn ze gerust en kunnen ze beginnen aan het leren van de taal, het volgen van een opleiding of een baan. Een (herhaalde) afwijzing van gezinshereniging is voor velen een hernieuwd trauma.” (Bron: Sociaal Cultureel Planbureau, Eritrese statushouders in Nederland, 2018)

Dit verhaal is niet klaar

Ik denk dat mijn verhaal over Rahwa en Habtom meer kan blootleggen dan dit artikel doet. Daarom ben ik op dit moment bezig met een vervolg. Ik wil graag meer mensen spreken, om te beginnen met politici. Heb je tips met wie ik moet spreken? Eritreeërs in het proces? Beleidsmakers of politici? Dan hoor ik dat graag.